پشتـــ ِ زائیــده های ذهنــــم . .

آنقـــــ ـدَر کلماتم را پشت ِ لبانم فشرده م ٬ 

کـــ ه هر چــ ِ می گـــــ ویم فهم ُ سازش در میانشان وجود ندارد  

آنقدر از زندگــــ ی نگفته م . . کـــ ه زندگـــ ی از من می گوید !!
آنقــــ ـدَر حرف های تکــــ راری گفته م ٬ 

کـــ ه خستـــ ه می شوم از خود . . 

آنقـــ ــدَر بــــاران بــــاران پشت ِ پلک ِ شهر نگـــ ه داشتـــ ه م . . 

کـــ ه دیگر نیــــ از نیست به انتظار در آغوش کشیدن ابــــ ر ها بنشینـــم . . 

شده م پــــ ائیز ُ رنگارنگیم را نمـــــا کرده م . . 

بــ ِ انتظارم پشت ِ پنجــــ ره ی آسمانـــ ی . . 

چشمانی خدائـــی را ببینـــــ م ٬ آنقــ ـــدر ببــــ ارم . . 

تا زمستان هم بــ ِ پایان رسد . .  

و در بهــــ ـاری مستقــــ ر شوم بـــ ِ پهنـــ ای کهکشان ِ تـــــــو . . 

در همان جــ ـاده ی بی انتهـــ ــای خداونــ ـدیت  

رهسپار دیـــار ِ آبهائی کــــ ه انتـــ ِ هایش همان رنگ ِ آسمان ُ‌پنجــ ـره ی توست  

چــ ِ می گوید دنیــ ــائی که تــــ و زائیده ای ( ؟! ) 

با دگرگونی های دنیائیــ ت دچار پریـــد ذهنی می شود بنده ت . .   

خستگـــ ی را معنا کنـــــ ی دنیایـــ م میریزد خستگــی هایش !