اولین باران ِ پائیزی و دل ِ رنجورم

اولین باران ِ پائیزی بارید ُ من . . هنوز نمی بارم . . هنوز هم رابطه ی بغض هایم با باران تنگاتنگ ست ! و من بوی نم ِ پائیزی را با جان ُ دل پذیرا بودم . . هر چند همراه ِ خوبی برای بارانم نبودم ، اما ممنون که برای ِ دل ِ خسته و رنجورم باریدی ! درمانده ی ابر های کبودت شده بودم و تو بی خیال ِ آسمان ِ نگاهم بودی ُ گذاشتی تا صبرم تمام نشود و آمدی . . امروز بوی زندگی را حس کردم . . هرچند نمی دانستم تلخیش دنیایم را سیاه و تار کرده ست . وگرنه هرگز آن لبخند مسخره را به هنگام متولد شدن بر لب نمی آوردم ! همه تان گریه کردید و من خندیدم ! وای بر من ُ روزگار ِ من