پراکنده گوئی

این چند روز خیلی جاها دعوت شدم .. و رفتــــم  

ی جورائی خستگی از تنم در رفت .. لمل بعضی از دردای کهنه م تازه شده .. و دارم عذاب می کشم .. چیزی هم که هست اینه که نمیتونم فراموش کنم و یا نسبت بهش اروم باشم .. ادما چقدر لجبازن .. حتی لجباز تر از من !!! و روی حرفای بی پایه و اساسشو می ایستن ! توی این مدت ادما می خوان بهم بفهمونن که اشتباه کردم .. بهم بگن که مغرورم و خود خواه ! و بهم بفهمونن که کورم .. اما نیستم .. به خدا دارم میبینم که حرفاتون عذابم میده .. پس چرا قانع نمیشم ؟ از فردا می ترسم .. می ترسم آه ِ آدما منو بگیره .. آه ِ خدا منو بگیره .. من اعتقادات ِ خودمو دارم .. و دیگران هم .. من با خدا معامله میکنم . و نمیدونم که شماها با چی معامله میکنید ؟ خدایا اگر اشتباه میکنم بهم بفهمون .. تو که ماشاا.. استاد ِ ضد حالی .. بگو بهم ..  

* هیچ دوستی ِ دو نفره ای نباید 3 تائی بشه .. اینو دیگران بهم میگفتن و من می جنگیدم که خلافشو ثابت کنم .. اما الان میفهمم چرا این حرفو میزنن !! یکی از دوستام ی روزی بهم گفت که تو برای دوستت ارزش نمیذاری و به دوستت نمی فهمونی که فقط با اون هستی ! من تمام ِ تلاشمو کردم و تغییر کردم .. حالا همون دوستم همون حرفی رو که زد خودش دچارش شده و خلافش عمل میکنه .. چرا ما ادما اینطوری هستیم ؟ الان میفهمم که میگه به خودت نناز ...... ! 

الان می فهمم که برای دوست تا چه حد باید ارزش قائل شد ! همیشه توی زندگیم در اشتباهم !! خوش به حال ِ پسرا که توی دوستیاشون از چیزا رو ندارن !