تمشکی ِ متفکر

سستن .. دلم دستم چشام ..

همه چی ی جور ِ خاصیه ..

همش دارم به خودم امید میدم که همه چی درست میشه ..

این روزا زود میگذره و تو به هدفت میرسی ..

اما مرددم .. روی هدفام .. بیشتر از همه چی این مرددم میکنه ینی من به جائی می رسم ؟

از بس همه بهم گفتن هیچی نیستی .. هیچی نمیشی .. هیچ امیدی به اینده ..

به کارائی که میخوام بکنم ندارم ..

کاش خدا باهام حرف میزد و بهم میگفت که این همون راهیه که باید بری

یا راه قبلیتو ادامه بده ..

این استاد دیوونمون ی حرف ِ قشنگی زد ..

" وقتی به چیز ِ مطلوبت میرسی که تلاش کنی .. وقتی خودت ی چیزی شدی شرایط خوبی پیدا میکنی " 

همش دارم به بزرگ اندیشی فکر میکنم ، به اینکه واقعا اگر توقعت از زندگی بالا باشه به ی حدیش می رسی ؟ یا نه همون حرف خدا که توی کتابش میگه به " هر کس ، هر چقدر که بخواهم میدهم .. !! " توی تضاد درگیر شدم .. ایده ی من با ایده ی خدا چقدر فرق داره .. 

تلاش من بی خودیه ؟ یا اینکه خدا به اندازه ی تلاشم یا حتی بیشتر از تلاشم بهم کمک میکنه ؟!  

و ی چیز ِ دیگه ای که این روزا خیلی عذابم میده کنکور ِ دوباره س ... ینی واقعا درست انتخاب کردم ؟ ینی قبول میشم ؟ ینی میگذره این روزا یا نه .. من فقط یک سال از همه ی دنیائی که روی آب ساخته بودم دور شدم ؟! 

تنها چیزی که این روزا ارومم میکنه اینه که خدا رو دارم .. خدا دوسم داره .. اون نمیذاره چیزی بد بشه .. تنها خداس که بهم ارامش میده .. همه چی حل میشه .. کمکم میکنه !!  

نمیدونم