من و بابائی

نمیدونم چـــــــــرا ! ؟ اما همیشه ی ِ ترس خیلی زیاد نسبت به بابا داشتم ، این ترس باعث شد خیلی کارائی که بچه های دیگه انجام میدن و من نداشته باشم ! حتی مثه خواهرم .. یادمه از بچگی اونجور که بابا دوست داشت لباس پوشیدم ، جائی که بابا صلاح میدونست حرف زدم ، جائی که بابا دوست داشت راحت بودم و خلاصه واسه بابائی زندگی کردم ! خُب این از علاقه ی بی نهایت ِ من نسبت به بابا بود که اصلا و ابدا دوست نداشتم یک لحظه ناراحت ببینمش و این باعث شده بود توی رفتارم زیاده روی کنم ! دیشب ممو میگفت تو همیشه توی خونتون انقدر ساکتی ؟ خونه ی ما میای انقد اروم نیستی :D خُب این نشات میگیره از همون حسی که به بابا دارم ، و به جرات میتونم بگم وقتی بابا حرف میزنه ، اصلا دلم نمیخواد کسی حرف بزنه ... همینجور دوست دارم نگاش کنم و فقط گوش کنم ببینم اون چی میگه ! نمیدونم واقعا چرا اینطوریم اما الان که فکر میکنم میبینم خیلی هم خوب نیست که به خاطر علاقه م خودم نباشم .. ی ِ وقتائی تو ی ِ سری مسائل احساس میکنم کم میارم .. چرا ؟ چون همیشه توی همه ی مسائل تکیه کردم به بابائی .. الان که زندگیم داره جدا میشه و خیلی جاها بابائی نیست من خودم باید مدیریت کنم .. همه چیو حتی رفتارامو .. و ضعف دارم تو این مسئله .. شاید بابا هیچ وقت دلش نمیخواست من اینجوری بشم و ی ِ جائی توی زندگیم احساس ضعف کنم !

× انقدر بابا ، بابا کردم یاد ِ نامه های جودی ابوت افتادم : ))))