خیابون ِ و سایه

وقتی به ی ِ خیابون میرسی دلت هوس ِ ی ِ پرسه ی خیابونی میکنه ُ تمام ِ وجودتو قلقلک میده ، خیابونی ک ِ قرمزی ِ اسمونش گلوتو نشونه میگیره ، خیابونی ک ِ دنیاش ارث ِ بی انتها رو ازت طلب داره ، خیابونی ک ِ هر چی میری خط کشیاش کوتاه تر از سایه ت میشن ، خیابونی ک ِ ابراش خراب میشن رو سرت و به حالت زار میزنن ، تازه میفهمی  چه سایه ی تنهایی داری ، تازه میفهمی سایه ت چقدر خمیده شده ، چقدر غمگین ِ نگاه ِ سایه ت ، تازه میفهمی چقدر نیستی و اینقد خسته ای ، تازه میفهمی چقدر پوچ ِ هر چی ک ِ هست و تازه میفهمی دیگه دلت نمیخواد ک ِ باشی !!!

× چقدر کورن این چشما .. !